خیلی دوست داشتم گشایش برگ های تودرتوی غنچه ای کبود را نظاره گر باشم تا از

 آن میان تلاش سهمگین او را برای رهاییش از زندان پیچیده و آغازیدن اولین آهنگ

زندگی را شاهد باشم ولی تا بدین لحظه این منظره شاد و بکر خداوندی را از نزدیک

 ندیده ام. ولی صبح گاهان که از خواب خوش سحر گاهی بر خواستم و با خمیازه

های کش دار خود را برای رفتن به مدرسه آماده میکردم با تلاقی نگاهم بین دیدگان و

گیاهان تازه روییده شده در باغچه ی  کوچک خانمان دلم تا آن سوی باغهای سبز  پر

 میکشید به درون باغچه  میرفتم با کشیدن دستی نرم بر دو برگ کوچک تازه گشوده

ی آن سرمای خزیده در تار و پودش را می زدودم.

دستانم را سایبانی قرار میدادم تا گیاهکم گلکم سردش نشود گویی احساس میکردم

 او خود را و تمام کوچکیش را زیردستانم جمع میکرد و چون کودکی می شد که برای

مادر شرح سردی هوا را می دهد .

وچه زیبا همان باغ کوچکمان سرشار از سبزی سبزی ها و عطر دل انگیز گل ها

 میگشت ولی اورفت و یاد و خاطرش را با گلی که در زوایای باغچه ی خانه کاشته بود

 برایم به یادگار گذاشت و من هر لحظه به این زندگی دوباره مینگرم دستان زحمت

کشیده آن مرد را به یاد می آورم که با جان دل جان می بخشید به یک دانه ی بدون

روح و هستی وار از نیستی به هستی می کشاندش و هر روز پرو بال کشیدنش تما

شا میکرد.هیچ گاه فراموش نمیکنم که فریادی از سر قهر میکشید که به تاک انگورم

تا زمان به باز نشستن کامل دست نزنید احساس میکنم از شاخه های بریده تاک

خون می آید و این دلم را به درد می آورد  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: